Μετά την Καταιγίδα

Μετά την Καταιγίδα...

της Ευαγγελίας Ευσταθίου

η άποψή μου...

Μόλις εχθές τελείωσα για δεύτερη φορά μετά από οχτώ χρόνια, το υπέροχο και καθηλωτικό θα έλεγα βιβλίο της αγαπημένης μου συγγραφέως Ευαγγελίας Ευσταθίου, Μετά την Καταιγίδα.

Πιστεύω πως έπειτα από τόσα χρόνια είμαι κάπως (ελάχιστα) πιο ώριμη να πω τη γνώμη μου για αυτό.

Όπως πάντα λοιπόν και για κάθε βιβλίο της ξεχωριστά, έτσι και αυτό αβίαστα πλημμυρίζει τον αναγνώστη του με πολλών λογιών συναισθήματα, από τα οποία κυρίαρχα είναι η αίσθηση της αδικίας και της ταπείνωσης που υφίστανται τα περισσότερα από τα πρόσωπα των ηρώων και από όλα περισσότερο ακόμα εκείνο της κεντρικής ηρωήδας(Ρέας Γαλάνη), η οποία μετατρέπεται - εις γνώσην της βέβαια - κινούμενος στόχος ανελέητης ισως εκφρασης θυμού κι εκδίκησης στο πρόσωπό της, από ανθρώπους οι οποίοι εχουν πληγωθεί κατάβαθα από κάποια που....της μοιάζει. Το ότι χωρις τελικά να έχει επιλογή να υποστηρίξει τον εαυτό της από τα πυρά που δέχεται η ψυχή αλλά και το σώμα της, μονο και μόνο για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της, τσιτώνει ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη, καθιστώντας τον ανυπόμονο για τη δικαίωση, όχι μόνο της πρωταγωνίστριας αλλά και όσων εμπλέκονται σε αυτήν την ιστορία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ δικαιολογημένου αλλά αφόρητου μίσους, της συγχωρεσης και απέραντης βαθειάς αγάπης που παλεύει να βγει στην επιφάνεια.

Αυτά! (Για όσους/ όσες επιθυμούν κάτι ρομαντικό και δυνατό συνάμα)....

Νίνα Σαβινά