Ανθρώπινα και κατανοητά είναι όλα τα συναισθήματα. Ειδικά όσα είναι χτισμένα σε στιβαρό υπόβαθρο. Κάπου όμως ας μπει μία τελεία. Ένα stop, μία ταμπέλα υποχρεωτικής φοράς. Ο τρόπος που δείχνουμε το νοιάξιμο στον άνθρωπό μας, την αφοσίωσή μας, την αγάπη μας, τον έρωτά μας, μπορεί να αποβεί μοιραίος για τη σχέση μας μαζί του. Όπως εμείς - κάποιες φορές - μπορεί κι αυτό το πρόσωπο να αισθανθεί πνιγμένο. Μπουχτίζουμε με λόγια και εκφράσεις προσωπικές είτε φωνητικές τον άλλον, πολλές φορές ακόμα και σιωπηρές, δείχνοντας και καλά τα "μούτρα" μας, χωρίς να υποψιαστούμε καν πως αυτή η στάση μας πέρα από αρρωστημένη ζήλια μπορεί να οφείλεται και στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπό μας. Αν σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε πως όντως μία τέτοια "αποπνικτική" συμπεριφορά, φθείρει πέρα από την όποια σχέση ακόμα και τον ίδιο τον δικό μας ψυχισμό. Μας ταλαιπωρεί και μας σκοτώνει κάθε όμορφη στιγμή και κάθε μας ουσία. Είναι υπέροχο να δείχνουμε τι νιώθουμε για τον άλλον, άλλωστε με αυτόν τον τρόπο τρέφεται η σχέση, δυναμώνει, πλάθοντας ένα προστατευτικό κύκλο τριγύρω από αυτή κλείνοντας μέσα μόνο όμορφα πράγματα και ειλικρινή. Λίγη προσοχή στον τρόπο του "δείχνω". Ο τρόπος από κοπλιμέντο ή κολακεία μπορεί εύκολα να μεταφραστεί προκλητικός έως προσβλητικός και για εμάς και για τον άνθρωπό μας. Η διεκδίκηση δεν "πρέπει" να αφήνεται στην πλεύση καμίας κτητικότητας. Όσο πιο γλυκός είναι ο "στόχος" μας, τόσο πιο ανάλαφρος και φροντιστικός οφείλει να είναι συμπλησιασμός μας. Το αξίζουμε. Και οι δύο.
©️ninaSavina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας...